BAJIĆ O DJEČACIMA IZ ULICE MARKSA I ENGELSA

Novi kadar Đorđe Bajić napisao je kritiku crnogorskog kandidata za oskara na regionalnom sajtu Pazi snima se.

Film koji pokušava da istovremeno bude osvetnički triler, porodična drama sa izraženom socijalnom komponentom, rokenrol film nostalgije, tinejdž komedija o gubljenju nevinosti i državotvorno ostvarenje kojim će biti proslavljena samostalnost Crne Gore

Dječaci iz ulice Marksa i Engelsa, Crna Gora, 2014., drama, 95 minuta
Režija: Nikola Vukčević
Uloge: Momčilo Otašević, Goran Bogdan, Ana Sofrenović, Emir Hadžihafisbegović, Branka Stanić, Filip Đuretić, Anđela Mićanović

Već je krajnje vreme da crnogorska kinematografija izađe iz svojih povoja. Tokom poslednjih godina bio sam u prilici da pogledam nekoliko filmova iz Crne Gore, ali su svi od reda bolovali od dečjih bolesti i bili krajnje diskutabilnog dometa. Bez obzira na svoju ambiciju i nešto artikulisaniji pristup u odnosu na, recimo, famozni “As pik”, “Dječaci iz ulice Marksa i Englesa” ne uspevaju da zadovolje čak ni minimum kriterijuma potrebnih kako bi se preporučili izvan granica zemlje u kojoj su nastali.
Režiser/scenarista/producent Nikola Vukčević je do sada bio poznat po “Pogledu sa Ajfelovog tornja” (2005), svom dugometražnom debiju u kome je, koliko se sećam, bilo dosta plave boje i seksa. Na njegov drugi film se čekalo dugo, gotovo čitavu deceniju. Vukčević je u svom novom filmu „mnogo hteo, mnogo započeo”, ali je ta prevelika ambicija imala kobne posledice. “Dječaci iz ulice Marksa i Engelsa”, naime, donose prilično bizaran i krajnje neujednačen žanrovski melanž i pokušavaju da istovremeno budu osvetnički triler, porodična drama sa izraženom socijalnom komponentom, rokenrol film nostalgije, tinejdž komedija o gubljenju nevinosti i državotvorno ostvarenje kojim će biti proslavljena samostalnost Crne Gore. U tom mnoštvu međusobno nekompatibilnih tema i motiva dolazi, sasvim očekivano, do fatalnog kuršlusa. Film ne uspeva da profunkcioniše ni u jednom svom segmentu, pa u zbiru dobijamo jedno nemušto, nedorečeno ostvarenje koje se, ni pored najbolje volje, ne može shvatiti ozbiljno.

Priča “Dječaka…” se odvija u dva vremenska plana – u prvoj polovini devedesetih (1991-1994) i tokom 2009. godine, neposredno nakon pobede reprezentacije Crne Gore na Svetskom prvenstvu u vaterpolu. Kako je došlo do toga da glavnog junaka Stanka tumače dva glumca, ostaje nejasno. Otašević i Bogdan fizički nimalo ne liče jedan na drugog i uz to, bez obzira što je prvi od drugog mlađi deset godina, lako mogu da prođu kao vršnjaci. Konfuziju produbljuje i to što neke uloge u oba vremenska toka tumače isti glumci, dok su drugi, kao u slučaju Stanka, zamenjeni. Ton filma je neujednačen, kao da Vukčević nije mogao da se odluči da li snima komediju ili dramu. Prenaglašenost u glumi je svepristuna, ali je naročito primetna kod Ane Sofrenović i Emira Hadžihafizbegovića. Zbog over the top pristupa, film je na mahove nenamerno smešan (cross-dressing minijatura Slavka Kalezića je zaista urnebesna), ali uporno insistiranje na ozbiljnosti i angažovanosti onemogućava, avaj, da se trash potencijal filma u potpunosti razvije.

U vizuelnom pogledu, film je pristojan – direktor fotografije Dimitrije Joković poseduje zavidno iskustvo, što se vidi i u “Dječacima…” Momčilo Otašević i Goran Bogdan su pojavni i, u onoj meri u kojoj im je omogućeno, opravdavaju svoj leading man status. Takođe, treba pohvaliti i debitante Filipa Đuretića i Anđelu Mićanović – on je simpatičan i poseduje dar za komediju, a ona plavokosa lepotica koja obasja svaku scenu u kojoj se pojavi. Uz nešto mere i fokusa, film je mogao da, bez obzira na već mnogo puta viđenu postavku o sinu koji želi da osveti očevu smrt, prodiše i gledaocima ponudi solidnih sat i po u bioskopu. Ovako, “Dječaci…” su samo neartikulisana papazjanija na koju ćemo, kao uostalom i na sve druge recentne crnogorske filmove, brzo zaboraviti. Što brže, zapravo, to bolje.

Izvor: Pazi, snima se