JANKOVIĆ O DJEČACIMA IZ ULICE MARKSA I ENGELSA

Novi kadar Zoran Janković je za City Magazine napisao kritiku crnogorskog kandidata za oskara.

Za početak, crnogorski kandidat za Oskara i jedini film iz susedne države prikazan film ove godine, „Dječaci iz ulice Marksa i Engelsa“ Nikole Vukčevića (autora pre desetak godina prilično gledanog „Pogleda sa Ajfelovog tornja“) znatnim svojim delom ostavlja utisak krupnim i jalovim pretenzijama osujećenog treš filma kakve smo zaticali u opusu Draška Đurovića (Rođeni sjutra, Desant na Prčevo). Naprosto, ne samo u segmentu priče u čijem središtu je Branimir Popović, gde je to i najočiglednije, treš svako malo izbija iz pora ovog mrtvoozbiljno sročenog filma.

Dječaci…, poput Đurovićevih bisera, ima kakvu-takvu naraciju, u filmu se nešto zbiva, ali scenaristički par Milica Piletić-Nikola Vukčević i Vukčević kao reditelj neznatno  uspevaju u svom, reklo bi se, glavnom naumu – da na nivo univerzalnog izdignu priču o dva otuđena i potom nanovo združena brata koji u otprilike istom uzrastu nastoje da iskorače u svet odraslih svojevrsnom, a dobrovoljnom inicijacijom kroz gubitak nevinosti, odnosno osvetu. Već sama po sebi ta eros-tanatos dihotomija je davnih dana izraubovana i dobrim delom obesmišljena, ali autori ovog filma kao da ne mare za očigledno; rezultat je porazan – Dječaci su umesto na vrhovima arhetipske priče o udarima fatuma završili u gustom mulju nemuštosti, trivijalnosti i derivativnosti.

Dječaci iz ulice Marksa i Engelsa

Tu nimalo ne pomaže ni nespretno pozicioniran humor, te otvoreno oponašanje vizuelnog stila koji je Srdan Golubović, kao ipak geografski i generacijski bliska referenca, nekada davno pokazao u dugometražnom prvencu Apsolutnih sto, niti u najvećoj meri dubiozan i nimalo suptilno izveden ideološki okvir ove porodične drame. Dječaci… su, da stvar po krajnji rezultat bude gora, film satkan od čudnih autorskih odluka, od kojih ponajpre u oči pada neuspelo uparivanje glumaca koji u različitim vremenskim tokovima glume isti lik (Momčilo Otašević tako izrasta u Gorana Bogdana, a neki drugi dobace i do drastičnije drugačije fizionomije) dok neki drugi (Branka Stanić i Ana Sofrenović, koja ovde doseže nove rekorde u čak karikaturalno prenaglašenoj glumi) glume isti lik u razmaku od istih tih dvadesetak godina. Osim toga, nije najjasnije šta u filmu zapravo traži Damir Urban u ulozi samog sebe, a sa njim u vezi je još jedan somnabulan zahvat – glavni junak priče kao umalo osamnasestogodišnjak stvara veliki hit, a to je zapravo Urbanova obrada skrajnutog, ali ipak poznatog hita ‘stvarnosne’ grupe U škripcu. Ovaj potez bi bio logičan da su ga autori iskoristili da, recimo, potcrtaju sveopštu derivativnost na polju identitetskih pitanja i okruženja u kom se junaci kreću, ali lišen te nadogradnje on biva tek teško razumljiva postavka koja se opire prvenstveno zdravom razumu, a onda i filmskoj logici.

Dječaci… do odjavne špice stižu kao bezmalo potpuno bezvredno ostvarenje; istini za volju ovaj film u svoju korist imaju jednu dobro rešenu i snimljenu scenu (onu u kojoj nenadano dominira Slavko Kalezić) i nekavu dinamičnost, koja, doduše, pre biva posledica nedostatka rediteljsko-scenarističkog fokusa, usled kog je u jedan film udenuto barem pet mogućih filmova. Mimo toga, kreativcima koji stoje iza ovog ostvarenja ima se čestititati samo na činjenici da ovaj film postoji i da je stigao pred publiku, a i oni sami će, ako već nisu, u jednom trenutku (nanovo) da shvate koliko i dalje Crnoj Gori i šire i zapravo nedostaje Živko Nikolić, taj majstor mentalitetskih priča uspešno preinačenih u filmski medij.

Izvor: City Magazine